Taalgrens is zorggrens

Op 27 oktober sprak senator Louis Ide in jeugdhuis Tydeeh te Mol voor een talrijk opgekomen publiek over de gezondheidszorg in Vlaanderen en België.

Momenteel is Vlaanderen bevoegd voor het preventieve gezondheidsbeleid en is de federale overheid bevoegd voor het curatieve aspect, namelijk de ziekte- en invaliditeitsverzekering (sociale zekerheid). Louis Ide pleit er voor om Vlaanderen bevoegd te maken voor het gehele pakket. Opvallend is dat hij zijn argumentatie daarvoor niet steunt op de alom bekende transfers van Vlaanderen naar Wallonië. De redenen zitten veel dieper en zijn deels ook cultureel van aard. Vlaanderen en Wallonië zijn qua zorgbeleid zodanig verschillend dat het wel twee landen lijken. De taalgrens tussen Vlaanderen en Wallonië wordt daarmee tevens een zorggrens.

Louis Ide maakt zijn stelling hard aan de hand van een aantal voorbeelden. Vlaanderen geeft meer uit aan thuiszorg, thuisverpleging, beschut wonen, een vaste huisarts… Franstalig België geeft meer uit aan de rusthuizen en rechtstreekse consulten bij geneesheer specialisten. Het belangrijkste verschil is wel dat Vlaanderen kiest voor de huisarts, terwijl Wallonië kiest voor het ziekenhuis.

Tot slot wijst Louis Ide er op dat Vlaanderen groot genoeg is om voor het volledige pakket van gezondheidszorg bevoegd te kunnen worden. Voorbeelden uit het buitenland tonen dit aan. In Denemarken is de gezondheidszorg gedecentraliseerd tot op het niveau van 1 miljoen inwoners. Baskenland, met twee miljoen verzekerden en een vergrijzingproblematiek identiek aan die van Vlaanderen, is volledig bevoegd voor gezondheidszorg, dus ook voor de financiën (sociale zekerheid). Enquêtes tonen aan dat de Basken zeer tevreden zijn over hun gezondheidszorg. Als dat in die landen kan, moet dat ook bij ons kunnen!